Przejdź do zawartości

Franco Causio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franco Causio
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1949
Lecce

Wzrost

173 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1964–1965 Lecce 3 (0)
1965–1966 Sambenedettese 13 (0)
1966–1968 Juventus 1 (0)
1968–1969 Reggina 30 (5)
1969–1970 US Palermo 22 (3)
1970–1981 Juventus 304 (49)
1981–1984 Udinese Calcio 83 (11)
1984–1985 Inter Mediolan 24 (0)
1985–1986 Lecce 26 (3)
1986–1988 Triestina 64 (5)
W sumie: 570 (76)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1972–1983  Włochy 63 (6)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
I miejsce Hiszpania 1982 piłka nożna

Franco Causio (ur. 1 lutego 1949 w Lecce) – były włoski piłkarz. Przez wiele lat reprezentował barwy Juventusu Turyn.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Franco Causio już w wieku 17 lat został zauważony przez działaczy „Juve”. Początki kariery w „Starej Damie” spędził na wypożyczeniu w Serie B, grając dla Regginy Calcio oraz US Palermo. W sezonie 1970/1971 znalazł miejsce w podstawowym składzie „Bianconerich”. Przez 11 lat reprezentował biało-czarne barwy wygrywając sześciokrotnie Scudetto oraz jeden raz Puchar Włoch. Grał wówczas u boku takich sław jak Roberto Bettega, Dino Zoff, Giuseppe Furino czy Marco Tardelli.

Z racji miejsca urodzenia był ulubieńcem tifosich Juventusu pochodzących z południowych rejonów Włoch.

W sezonie 1980/1981 podpisał trzyletni kontrakt z Udinese Calcio. Jego kolejnym klubem była drużyna z rodzinnego miasta, US Lecce, która w tym okresie po raz pierwszy w historii awansowała do Serie A. Franco Causio miał też krótką przygodę z Interem Mediolan, a swoją klubową karierę skończył w wieku 39 lat w drugoligowej Triestinie.

Kadra narodowa

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Azzurrich zadebiutował w dniu 29 kwietnia 1972 w meczu Włochy – Belgia.

Na mistrzostwach świata reprezentował Włochy trzykrotnie, w latach: 1974, 1978, 1982. W roku 1982 świętował zdobycie tytułu mistrzowskiego.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]